Σχόλιο σε κείμενο του Ροίδη με θέμα : Μακεδονία σκέψεις ενός ερασιτέχνη (update)

Την παραμονή της συνόδου του ΝΑΤΟ έκανα το παρακάτω σχόλιο στο κείμενο του Ροίδη
Μακεδονία, σκέψεις ενός ερασιτέχνη

Ο Βενιζέλος αναφερόμενος στην εξωτερική πολιτική προτιμούσε να χρησιμοποιεί τον όρο «εθνικά συμφέροντα» αντί του όρου «εθνικά δίκαια», και αυτό είναι η ουσία της : μια ατελείωτη διελκυστίνδα συμφερόντων. Εκμεταλλευόμενος αποτελεσματικά της γεωπολιτικές συνθήκες εκείνης της εποχής πέτυχε την κατάκτηση της Θεσσαλονίκης, γεγονός που ωφελούσε μεν τους έλληνες αλλά ζημίωνε και αδικούσε κατάφωρα τους άλλους πληθυσμούς που ζούσαν εκεί, οι οποίοι μάλιστα αποτελούσαν και την πλειοψηφία.
Με το να συζητάμε για θέματα εξωτερικής πολιτικής χρησιμοποιώντας όρους όπως καλό – κακό, δίκαιο – άδικο, απλά είμαστε εκτός θέματος. Οι Σκοπιανοί – Μακεδόνες, εκμεταλλεύονται τα πλεονεκτήματα τους και προσπαθούν να πάρουν τα μέγιστα απ΄ αυτήν την υπόθεση. Η πολιτική τους έχει αρχή, μέση και τέλος και φαίνεται ότι θα επιτύχει τους σκοπούς της ή έστω τους περισσότερους απ΄ αυτούς.
Η δικιά μας πολιτική απ΄ την άλλη είναι τελείως αλλοπρόσαλλη. Η ρίζα του κακού είναι ότι τα ακροδεξιά κόμματα επένδυσαν πολιτικά σε μια ρητορική περί «ιερής μακεδονικότητας», η οποία βρήκε μεγάλη απήχηση στον λαό, καθιστώντας την οποιαδήποτε συμβιβαστική λύση ισοδύναμη με εθνική προδοσία. Θυμίζω ότι ο ίδιος κομφορμισμός στις μεγαλεπήβολες βλέψεις που εσκεμμένα καλλιεργήθηκαν στο λαό, μας οδήγησε στη μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή.
Ίσως αυτή την υπόθεση να τη χάσαμε, ίσως και όχι, δεν είμαι εγώ αυτός που μπορώ να απαντήσω σε κάτι τέτοιο. Αυτό όμως που έχει σημασία, ακόμα μεγαλύτερη από την έκβαση αυτής της υπόθεσης, είναι να αποκτήσουμε μια εξωτερική πολιτική σοβαρή, υπερκομματική, που να ξέρει να διαπραγματεύεται και να απαιτεί τα συμφέροντα μας. Η υπεράσπιση των συμφερόντων μας είναι πολύ σοβαρή απόφαση για να την αφήνουμε στα χέρια των Άνθιμων, Καρατζαφέριδων Ζουράριδων και σια.

---------------

Η αποδοχή του ελληνικού βέτο από την Ατλαντική Συμμαχία, ανακούφισε τους φόβους απόρριψης των περισσότερων και πανηγυρίστηκε σαν μια νίκη της ελληνικής διπλωματίας. Σαφώς είναι μια ευνοϊκή εξέλιξη, αν την δούμε υπό το παραπάνω πρίσμα, αλλά πραγματική νίκη είναι η δημόσια αποδοχή των ελληνικών θέσεων από σημαντικούς εταίρους όπως η Γαλλία. Η αποδοχή αυτή σε καμία περίπτωση δεν θα είχε επιτευχθεί αν η ελληνική κυβέρνηση είχε ακολουθήσει την παραδοσιακή πολιτική της καθολικής άρνησης που υπαγορεύεται από γνωστούς υπερπατριώτες. Η υποστήριξη μιας βιώσιμης λύσης, όπως το "Ανω ή Νέα Μακεδονία" σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί υποτιμητική για τους βόρειους γείτονες μας.

Πραγματική νίκη όμως είναι η επίλυση των διαφορών με το κράτος των Σκοπίων, ένα κράτος πληγωμένο με σημαντικά προβλήματα συνοχής.